تا می ز جام همت بد مست می کشم

جز دامن تو هر چه کشم دست می کشم

عنقا شکار کس نشود گر چه همت است

خجلت ز معنیی که توان بست می کشم

قلاب امتحان نفس در کشاکش است

زین بحر عمرهاست همین شست می کشم

ممتاز نیست عجز و غرورم ز یکدگر

چون آبله سری که کشم پست می کشم

دل بستنم به گوشهٔ آن چشم صنعتی است

تصویر شیشه در بغل مست می کشم

خاکستر سپند من افسون سرمه داشت

دامان ناله ای که ز دل جست می کشم

جز تحفهٔ سجود ندارم نیاز عجز

اشکم همین سری به کف دست می کشم

چون صبح عمر هاست درین وادی خراب

محمل بر آن غبار که ننشست می کشم

بیدل حباب وار به دوشم فتاده است

بار سری که تا نفسی هست می کشم